[เล่าเรื่องพ่อ] : ทำอุปกรณ์ประกอบการแสดง

เล่าเรื่องพ่อ… “ทำอุปกรณ์ประกอบการแสดง”
27 ตุลาคม 2565 

  พ่อได้รับออเดอร์ให้ทำโครงกระดูกขนาดเท่าจริงเพื่อแสดงละคร

พ่อใช้หวาย โฟม กระดาษข่อยเป็นวัสดุในการทำ ทำออกมาได้เหมือนจริงสวยงาม

พ่อแขวนโครงกระดูกไว้ที่ชานบ้านเพื่อให้สีแห้ง
มืดแล้ว พ่ออยากกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านประจำ หน่อยวิ่งไปสั่งก๋วยเตี๋ยวให้พ่อ…

โครงกระดูกถูกแขวนอยู่ในมุมมืด ที่มีเพียงแสงริบหรี่จากไฟบนบ้านทาบไปบนโครงกระดูก
โครงกระดูกของพ่อน้ำหนักเบา มันเลยแกว่งไปมาได้…

“ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วจ้าาา” อี๊เอาก๋วยเตี๋ยวมาส่ง เธอไม่ทันเห็นโครงกระดูก มัวแต่มองถาดก๋วยเตี๋ยว รอดไปได้…
ตอนมาเก็บจานอี๊ก็ยังไม่ทันสังเกต…พ่อมองหน้าอี๊…แล้วก็มองเลยไปข้างหลัง จ้องอยู่อย่างนั้น อี๊ก็สงสัย หันมองไปตามพ่อ….

”กรี๊ดดด” ตามด้วยโพล้ง เพล้ง ถาดกระจาย

“อี๊ๆ นั่นของปลอม อย่าตกใจ” หน่อยปลอบอี๊

เธอหันไปมองหน้าพ่อ…พ่อเอกเขนกบนหมอนสามเหลี่ยม หัวเราะหึๆ ชอบใจ…อี๊ค้อนขวับ บ่นอุบ

ผู้กำกับหนังไทยเรื่องหนึ่งจ้างพ่อทำระเบิดปลอม ช่ายยย หนังสงครามน่ะ ระเบิดแบบน้อยหน่า ไม่ใช่ลูกเกลี้ยง เหมือนมากกกกก มีสลัก สี ขนาดเหมือนจริงทุกอย่าง..พ่อทำไว้เผื่อ ก็เลยมีเหลืออยู่ที่บ้าน 3-4 ลูก พ่อก็ทิ้งไว้ในกล่องเครื่องมือ ใส่ของจิปาถะ..

นักศึกษามาขอสัมภาษณ์พ่อทำรายงาน..
คุยไปคุยมา พ่อก็ทำงานไปด้วย รื้อ ๆ ค้น ๆ กล่องหาเครื่องมือ เด็ก ๆ หน้าถอดสีเห็นน้อยหน่า
…รื้อไปรื้อมา น้อยหน่าหล่น กลิ้งหลุนๆไปที่เด็กๆ
“เอ๊ย! เฮ้ยๆๆๆๆๆ”
ไม่เป็นภาษาเลย โดดหลบกันพัลวัน

“หึๆๆ” พ่อชอบใจ 5555