เล่าเรื่องพ่อ…วันพ่อ เล่าเรื่องพ่อ (2) เล่าเรื่องพ่อ…วันพ่อ เล่าเรื่องพ่อ (2)5 ธันวาคม 2565 [เล่าไว้เมื่อ 16 มิถุนายน 2563]           น่าแปลก ช่วงนี้มีความคิดเกี่ยวกับคุณทวด เรื่องพิเภกถอดมงกุฎเข้ามาในหัวบ่อยครั้ง จนวันก่อนอาจารย์อั๋น นำรูปมาลงก็แปลกจะเรียกว่าเป็นนิมิตบอกอะไร หน่อยก็ยังไม่คิดนะ เพราะเป็นคนหัวสมัยใหม่ ไม่ค่อยคิดเรื่องอะไรแบบนี้ง่ายๆ           พ่อเล่าให้ฟังว่าคุณทวดใหญ่ (จำรัส) ได้พระราชทานยศสุดท้าย เป็นพระยา แต่…ในวันฉลองยศนั้น คุณทวดเสีย ด้วยเหตุที่น่าสะเทือนใจ.. ยังไม่ทันที่จะได้ประกาศอย่างเป็นทางการ           เมื่อกรมมหรสพถูกยุบ เหล่าช่างและผู้แสดง ต้องออกจากวังมาตั้งครอบครัวอยู่ภายนอกบรรยากาศนั้นช่างวังเวงและเศร้าใจ          “หัวหุ่นกระบอก ทิ้งกลาดเกลื่อน เด็กวังเอามาเตะเล่นกัน ไม่มีใครสนใจ พ่อเก็บมาได้4หัว”           พ่อเคยเป็นเด็กชายในวังสระปทุม ชีวิตพ่อเดินทางไปมาระหว่างวังจันทรเกษมกับวังสระปทุม เมื่อสิ้นกรมมหรสพพ่อย้ายมาอยู่นอกวังกับคุณทวดเล็ก ช่วยกันทำหัวโขนที่โพธิ์สามต้น คุณทวดเล็กเสียจากแรงระเบิดในสงครามโลกครั้งที่ 2..        Continue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : วันพ่อ เล่าเรื่องพ่อ (2)

เล่าเรื่องพ่อ…วันพ่อ เล่าเรื่องพ่อ เล่าเรื่องพ่อ…วันพ่อ เล่าเรื่องพ่อ5 ธันวาคม 2565     ที่บ้านเมืองนนท์ แม้จะไม่ค่อยมีสิ่งอำนวยความสะดวกแต่พ่อก็มีความสุขและผ่อนคลาย ทุกครั้งที่ไป เหมือนกับพ่อได้หลีกหนีจากความวุ่นวายเหนื่อยล้า ถ้าไปช่วงฝนตก เหมือนติดเกาะเลย ครั้งนั้นพ่อไม่คิดว่าฝนจะตกนานขนาดนั้น ทำอะไรไม่ได้ ที่นี่ในตอนนั้นยังไม่มีท่อระบายน้ำ พ่อกับหน่อยนอนเล่นอยู่ที่ระเบียง ไม่มีอะไรทำก็เหยียบพ่อไปดิ เหยียบจนคนเหยียบเมื่อย. “พ่อ..พอยัง” ถามหลายรอบ“เอาละ” พ่อให้ลงได้ พ่อนอนคว่ำหน้ามีหมอนสี่เลี่ยมหนุนอยู่ตรงหน้าอก พ่อมองดูสายฝนที่โปรยปรายลงมา ฟ้าสลัว ครึ้ม.. ..นิ่งนาน น้ำเริ่มท่วมเข้ามาชานบ้าน กลิ่นฝน กลิ่นดินที่อุ้มน้ำจนเอ่อลัน ดินสีน้ำตาลอมเทา มีหญ้าขึ้นแซมประปราย ต้นใบบัวบกที่แม่ปลูกพริ้วไสวอยู่ในสายน้ำ…นำใส..แตกเป็นวงยามที่เม็ดฝนตกลงมากระทบ วงแล้ววงเล่า เกิดเป็นภาพเคลื่อนไหวที่สวยงามยิ่งนัก…ฝูงลูกปลามาจากไหนไม่รู้ ว่ายเวียน อ้อยอิ่ง… พ่อชี้ให้ดู….ผ่อนคลายอารมณ์อยู่กับบรรยากาศนานเท่านานจนหลับไป…แต่หน่อยไม่ง่วงนั่งมองภาพเหล่านั้น แหงนมองฝนที่ตกลงมาจากฟ้ามองน้ำที่แตกเป็นวง ใบบัวบกพริ้วไสว ฝูงปลาน้อย ว่ายเวียน พ่อได้สอนให้หน่อยรู้จักความสุนทรีย์โดยไม่ต้องใช้ คำพูดใดๆ… #หัวโขน #โขน #วัฒนาแก้วดวงใหญ่ #แก้วดวงใหญ่ #Khon #Khonmask #ชิตแก้วดวงใหญ่ #หัวโขน #โขน #วัฒนาแก้วดวงใหญ่ #แก้วดวงใหญ่ #Khon #Khonmask #ชิตแก้วดวงใหญ่ Post Views: 378

เล่าเรื่องพ่อ…หัวโขน “พิเภกถอดมงกุฎ” เล่าเรื่องพ่อ…หัวโขน “พิเภกถอดมงกุฎ”2 ธันวาคม 2565ภาพประกอบ : Bongsbandhuteja Agrindraบทความจาก นิตยสารศิลปากร ปีที่ 43 ฉบับที่ 4 กรกฎาคม 2543           พ่อเล่าเรื่องคุณตาใหญ่ (คุณพระเทพยนต์) ให้พวกเราฟังเกี่ยวกับเรื่องพิเภกถอดมงกุฎ บ่อยจนจำได้ขึ้นใจ พ่อมีเหตุผลส่วนตัวที่จะไม่ทำพิเภกถอดมงกุฎ ด้วยพ่อต้องการให้ตำนานนี้เป็นเรื่องราวของคุณตาใหญ่ (คุณทวดของพวกเรา) เป็นสิ่งที่ลูกหลานภาคภูมิใจ และพ่อก็ไม่ต้องการให้พวกเราทำด้วย “ พวกเราจะไม่วัดรอยเท้าคุณตาใหญ่” พ่อพูดเพียงครั้งเดียวนั่นเป็นสิ่งที่ลูกๆ ปฏิบัติตาม           ไม่ทราบที่มารูปพิเภกนี้ จะเห็นรอยต่อตรงหน้าผาก เพื่อถอดมงกุฎออกได้อย่างชัดเจน.————                                                         Continue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : หัวโขน “พิเภกถอดมงกุฎ”

เล่าเรื่องพ่อ…อ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต เล่าเรื่องพ่อ… “อ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต”23 พฤศจิกายน 2565            “วิชาการทำและติดลายเครื่องประดับศรีษะนี้ ข้าพเจ้าได้ความรู้มาจาก คุณครูชิต แก้วดวงใหญ่ ปรมาจารย์เอกทางทำหัวโขน ชฎา และรัดเกล้าฯลฯ ท่านมีบ้านอยู่แถวบ้านบาตร และข้าพเจ้ามักแวะเวียนไปดูไปคุยกับท่านเสมอ คุณครูชิตเป็นผู้ไม่หวงวิชา เมตตาแก่ผู้ที่รักการช่างด้วยกัน ถึงแม้ท่านจะไม่ได้สอนข้าพเจ้าอย่างชนิดจับมือสอนแต่วิชาความรู้ที่ได้จากคำแนะนำของท่าน ก็มีคุณค่านับอเนกอนันต์” (คำบอกเล่าของอ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต ซึ่งตีพิมพ์ในสูจิบัตรหุ่นกระบอก เรื่องสามก๊ก ตอนโจโฉแตกทับเรือ พ.ศ.2532)           ในตอนที่อาจารย์จักรพันธุ์ ได้แวะเวียนมาที่บ้านบ่อย ๆ ช่วงนั้นหน่อยยังเด็กอยู่ เวลาอาจารย์และเพื่อนๆ มา เด็กอย่างเราก็จะตื่นเต้น ด้วยการแต่งตัวที่ดูดี และกิริยามารยาท           พ่อเองก็เอ็นดูอาจารย์มากกว่าผู้มาขอความรู้ทุกคน ด้วยนิสัยใจคอ อัธยาศัย และสิ่งที่สำคัญพ่อรู้และดูออกว่าใครคู่ควร           หน่อยคนเดียวที่ชอบแกล้งอาจารย์และเพื่อนๆ ง่วนอยู่กับรองเท้าหลายคู่ของคณะที่มา เปล่า! ไม่ได้จัดรองเท้า เอากระดาษปั้นเป็นก้อนยัดใส่ในรองเท้าอ๊ะ! ไม่ใช่ก้อนเดียวเยอะๆ เลย เดี๋ยวโลกไม่จำ อิอิ เอารองเท้าสลับคู่กันบ้าง ไม่รู้มันสนุกยังงัยContinue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : อ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต

เล่าเรื่องพ่อ…เจาะตาหัวโขน เล่าเรื่องพ่อ… “เจาะตาหัวโขน”6 พฤศจิกายน 2565        หัวโขนที่ใช้ในการการแสดงต้องเจาะตา (ไม่เจาะแล้วจะมองเห็นได้งัย..) การเจาะตาก็มีสูตรอยู่นะว่าต้องวัดยังงัย ไม่งั่นไม่ตรงตาดำ คนใส่ก็จะมองลำบาก เครื่องมือที่ใช้เจาะเป็นเหล็กปลายแหลมมีด้ามจับ เวลาจะใช้งานก็เอาด้านปลายแหลมใส่เตาถ่านเผาจนเหล็กแดง แล้วก็เจาะ… ”หน่อย เอาเหล็กเจาะตาใส่เตา” “จ้ะ”      รับคำแล้วก็ไปติดเตาถ่าน เอาเหล็กเจาะตาใส่ ปากก็ร้องเป็นทำนองไป เอาเหล็กเจาะตาใส่เตา เอาเหล็กเจาะตาใส่เตา เอาเหล็กเจาะตาใส่เตาน้าาาา เอาเหล็กเจาะตาใส่เตา เอาเหล็กเจาะเตาใส่ตา เฮ้ย!หันไปมองหน้าพ่อ แล้วก็หัวเราะพร้อมกัน 5555555      หน่อยชอบดูเวลาพ่อเจาะตาหัวโขนมาก หลังจากเขียนเสร็จเรียบร้อย หัวโขนของพ่อที่ทำจากกระดาษข่อย ถูกเจาะตาด้วยเหล็กร้อน ท่าทางของพ่อที่จับหัวโขนไว้ให้มั่น โดยจับด้านบนของหัวโขนที่เราเรียกว่าปากกระบอก แล้วแทงเหล็กเข้าเบ้าตา ควันขโมงลองนึกภาพตามดู      ภาพของพ่อที่กำลังเจาะตาหัวโขน ด้วยท่าทางมุ่งมั่น ควันไฟคละคลุ้ง กลิ่นกระดาษไหม้ เหล็กที่ถูกเผาไฟจนแดงฉานกำลังทะลุทะลวง..บรรยายซะน่ากลัว เลย เนอะ แต่หน่อยชอบดูพ่อเจาะตาหัวโขนจริงๆ  “เอาเหล็กเจาะตาใส่เตา เอาเหล็กเจาะตาใส่เตาน้าาา เอาเหล็กเจาะตาใส่เตา….”. #หัวโขน #โขน #วัฒนาแก้วดวงใหญ่ #แก้วดวงใหญ่ #Khon #Khonmask #ชิตแก้วดวงใหญ่ Post Views: 171

เล่าเรื่องพ่อ…บุษบกจำลอง เล่าเรื่องพ่อ… “บุษบกจำลอง”30 ตุลาคม 2565            ตอนเรียนช่างศิลป ปี 4 หรือ 5 ในวิชาสถาปัตยกรรมไทย พวกเราต้องทำบุษบกจำลอง หลังจากเขียนแบบก็ขึ้นโครง รู้สึกว่าจะเป็นงานกลุ่มนะ (ไม่แน่ใจ) ทำบ้างเล่นบ้างตามประสาวัยรุ่นในที่สุดโครงก็เสร็จจนได้           บุษบก ฐานเป็นย่อมุม 12 เวลาตัดไม้ต้องเนียบมาก เพราะถ้าคลาดเคลื่อนไปมิลนึงชั้นต่อ ๆไปก็จะคลาดเคลื่อนตามไปด้วย ต้องคอยเช็คตลอด           “โครงเสร็จแล้วก็ต้องติดลายสิ” พ่อบอกหลังจากที่มายืนดูงานของพวกเรา หน่อยมองหน้าพ่อ ยังงง ๆ อยู่           “มีหินที่มีลายบุษบกอยู่นะ น่าจะใช้ได้ ลองดูซิ”           พ่อหยิบหินมาให้ดู..วาวววว เป็นหน้าที่หน่อยแระ ติดลาย ตอนนั้นยังใช้รักสมุกอยู่ ทำไป..พ่อก็มายืนดูเอามือไพล่หลังมองรอดแว่นเก่า ๆ ของพ่อที่ซ่อมแล้วซ่อมอีก (พ่อซ่อมเอง) พ่อไม่ค่อยพูดอะไรมากนัก นอกจากบางครั้งมีบางส่วนที่ขัดตาก็จะติง..      Continue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : บุษบงจำลอง

เล่าเรื่องพ่อ…ทำอุปกรณ์ประกอบการแสดง เล่าเรื่องพ่อ… “ทำอุปกรณ์ประกอบการแสดง”27 ตุลาคม 2565    พ่อได้รับออเดอร์ให้ทำโครงกระดูกขนาดเท่าจริงเพื่อแสดงละคร พ่อใช้หวาย โฟม กระดาษข่อยเป็นวัสดุในการทำ ทำออกมาได้เหมือนจริงสวยงาม พ่อแขวนโครงกระดูกไว้ที่ชานบ้านเพื่อให้สีแห้ง มืดแล้ว พ่ออยากกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านประจำ หน่อยวิ่งไปสั่งก๋วยเตี๋ยวให้พ่อ… โครงกระดูกถูกแขวนอยู่ในมุมมืด ที่มีเพียงแสงริบหรี่จากไฟบนบ้านทาบไปบนโครงกระดูก โครงกระดูกของพ่อน้ำหนักเบา มันเลยแกว่งไปมาได้… “ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วจ้าาา” อี๊เอาก๋วยเตี๋ยวมาส่ง เธอไม่ทันเห็นโครงกระดูก มัวแต่มองถาดก๋วยเตี๋ยว รอดไปได้…ตอนมาเก็บจานอี๊ก็ยังไม่ทันสังเกต…พ่อมองหน้าอี๊…แล้วก็มองเลยไปข้างหลัง จ้องอยู่อย่างนั้น อี๊ก็สงสัย หันมองไปตามพ่อ….”กรี๊ดดด” ตามด้วยโพล้ง เพล้ง ถาดกระจาย “อี๊ๆ นั่นของปลอม อย่าตกใจ” หน่อยปลอบอี๊ เธอหันไปมองหน้าพ่อ…พ่อเอกเขนกบนหมอนสามเหลี่ยม หัวเราะหึๆ ชอบใจ…อี๊ค้อนขวับ บ่นอุบ ผู้กำกับหนังไทยเรื่องหนึ่งจ้างพ่อทำระเบิดปลอม ช่ายยย หนังสงครามน่ะ ระเบิดแบบน้อยหน่า ไม่ใช่ลูกเกลี้ยง เหมือนมากกกกก มีสลัก สี ขนาดเหมือนจริงทุกอย่าง..พ่อทำไว้เผื่อ ก็เลยมีเหลืออยู่ที่บ้าน 3-4 ลูก พ่อก็ทิ้งไว้ในกล่องเครื่องมือ ใส่ของจิปาถะ.. นักศึกษามาขอสัมภาษณ์พ่อทำรายงาน.. คุยไปคุยมา พ่อก็ทำงานไปด้วย รื้อ ๆ ค้น ๆ กล่องหาเครื่องมือ เด็ก ๆ หน้าถอดสีเห็นน้อยหน่า…รื้อไปรื้อมา น้อยหน่าหล่น กลิ้งหลุนๆไปที่เด็กๆ “เอ๊ย! เฮ้ยๆๆๆๆๆ”ไม่เป็นภาษาเลย โดดหลบกันพัลวัน “หึๆๆ” พ่อชอบใจContinue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : ทำอุปกรณ์ประกอบการแสดง

เล่าเรื่องพ่อ…ภาพที่อาจารย์คึกฤทธิ์ ปราโมช มอบให้พ่อเป็นที่ระลึก…หายไป เล่าเรื่องพ่อ… “ภาพที่อาจารย์คึกฤทธิ์ ปราโมช มอบให้พ่อเป็นที่ระลึก…หายไป”22 ตุลาคม 2565      หน่อยเคยพูดถึงรูปภาพหนึ่งที่มีเหตุการณ์ทำให้พวกเราสะเทือนใจ ตอนนั้นหน่อยเรียนจบมาหลายปีแล้ว หน่อยพาพี่สาวไปดูนิทรรศการที่ศูนย์วัฒนธรรม จำชื่อนิทรรศการไม่ได้ แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับ หัวโขน และช่างทำหัวโขน ในประเทศไทย ตอนนั้น อาจารย์จักรรถ จิตรพงศ์เป็น ผอ.ศูนย์ฯ … ในระหว่างที่เดินดูงานไปเรื่อย ๆ เราเห็นภาพนี้ ทันทีที่เห็นเรา 2 คนมองหน้ากัน ภาพถูกขยายขึ้นให้มีขนาดใหญ่ เพื่อใช้แสดงในงาน จนภาพแตก ไม่ชัดเจน แต่….ที่สำคัญ ข้อความที่อยู่ในภาพ คำว่า “ให้นายชิต ด้วยความรัก” ถูกตัดออกบางส่วน เพื่ออะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถตัดออกทั้งหมดได้ คำว่านายชิต ยังคงอยู่ หน่อยถามอาจารย์จักรรถว่า ภาพนี้มาได้อย่างไร “เอ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องถามทีมงาน” …ภาพนี้… อาจารย์คึกฤทธิ์ ปราโมช ให้พ่อเป็นที่ระลึก พร้อมลายเซ็น อาจารย์ทำหัวโขนไปจากพ่อหลายหัว ปัจจุบันจัดแสดงอยู่ที่มูลนิธิฯ ในช่วงที่หลายปีที่พ่อทำงานให้กับอาจารย์นั้น พ่อต้องไปพบอาจารย์ที่บ้านบ่อยมาก แม้บางครั้งท่านจะส่งคนสนิทมาที่บ้านเพื่อดำเนินการ แต่ท่านก็ชอบพอพ่อมากขนาดให้รูปนี้เป็นที่ระลึก…พ่อนำรูปนี้ติดไว้ที่เสากลางบ้าน ใครไปใครมาก็มักมาชื่นชม หัวทศกัณฐ์ในมือท่านเป็นฝีมือพ่อ…จนกระทั่งวันหนึ่งรูปนี้หายไป จากเสากลางบ้าน พวกเราไม่รู้ว่าหายไปไหน และด้วยความที่เกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตมากมายทำให้พวกเราลืมรูปนี้ไป.หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้นหน่อยเล่าให้พี่ชายฟัง..พี่ชายรู้ว่ารูปนี้ใครเอาไปจากเสากลางบ้าน2-3 เดือนต่อมาพี่ชายเล่าให้ฟังว่า “ไปขอรูปนั้นคืนจากคุณ… เค้าบอกเค้าไม่คืนต้นฉบับให้Continue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : ภาพที่อาจารย์คึกฤทธิ์ ปราโมช มอบให้พ่อเป็นที่ระลึก…หายไป

เล่าเรื่องพ่อ…งานปั้นของพ่อ เล่าเรื่องพ่อ… “งานปั้นของพ่อ”20 ตุลาคม 2565       แม้ว่างานหัวโขนจะรัดตัวพ่อแน่น แต่พ่อก็จะขโมยเวลามาทำอะไรกุ๊กกิ๊ก ที่พ่อเค้าอยากทำ พ่อปั้นนางเงือกสูงประมาณฟุตกว่าๆ เอวบางร่างน้อย แต่อวบอั๋น 555 พ่อปั้นไม่เสร็จได้แต่ลำตัวมีหาง      พ่อก็ไปทำอย่างอื่น ปั้นหัวครุฑเล็กๆ เป็นกล่องใส่ของยอดน้ำเต้าครุฑ เปิดได้ไว้ใส่ของกระจุกกระจิก แต่ไม่เสร็จ      หุ่นตายายคู่รักในรูปสูงประมาณ 10 นิ้ว พ่อก็ปั้น….ไม่เสร็จเหมือนกัน      มันเหมือนของเล่นสำหรับพ่อ เวลาที่พ่อล้าจากทำหัวโขน      ตอนที่พ่อแก่มากแล้ว เจ็บออดๆ แอดๆ แต่พ่อก็ยังอยากทำของเล่นอยู่      วันนั้นพ่อใช้มอเตอร์หินเจียรตัวใหญ่ เพื่อที่จะลับคมเครื่องมือ พ่อพลาด มันกินมือพ่อ เลือดอาบ แผลใหญ่ แม่ตกใจมาก พวกเราช่วยกันทำแผลห้ามเลือด โชคดีที่แผลไม่ลาม ไม่งั้นแย่แน่ เพราะพ่อเป็นเบาหวาน      ตั้งแต่นั้นมาพ่อก็ไม่จับงานอีก แม่ไม่ยอม และพ่อก็คงยอมรับได้แล้วว่ามันอันตราย แต่การที่พ่อทำงานไม่ได้แล้ว มันทำให้พ่อไม่มีความสุข บางครั้งพ่อก็หงุดหงิด      “ทำงานไม่ได้แล้ว ก็ไม่อยากอยู่แล้ว” พ่อเคยปรารภแผ่วเบา คำพูดนี้สำหรับหน่อยช่างสะเทือนใจนัก ต้องเบือนหน้าไปทางอื่น เพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่กำลังซึมออกมา.. #หัวโขน #โขน #วัฒนาแก้วดวงใหญ่Continue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : งานปั้นของพ่อ

เล่าเรื่องพ่อ…ลูกศิษย์ของครูชิต แก้วดวงใหญ่ มีกี่คน เล่าเรื่องพ่อ… “ลูกศิษย์ของครูชิต แก้วดวงใหญ่ มีกี่คน”15 ตุลาคม 2565  พ่อมักมีครูอาจารย์จากในกรมฯ และที่อื่นแวะเวียนมาหาเสมอ วันนี้ก็เหมือนกัน ”ครู ไม่รับลูกศิษย์เหรอ”อาจารย์คนนั้นตั้งคำถาม พ่อหันมามองหน้า เอกเขนกลงที่หมอนสามเหลี่ยม เสยผมจากหลังมาหน้า ไปมาเหมือนเคย “ไม่รับ ผมกลัวตัวผมจะสะอาด” หน่อยกับพี่สาวหันไปมองหน้าพ่อ งง! มันเกี่ยวกันยังงัย “เดี๋ยว ลูกศิษย์จะมาล้างครูงัย” โห….มุขนี้ของพ่อเฉียบมาก เล่นเอาอาจารย์คนนั้นก็อึ้งไป แล้วก็หัวเราะในมุขของพ่อ “ ลูกศิษย์ของผม ก็นี่งัยลูกๆ 8คน เต็มบ้าน ลูกของผม คือลูกศิษย์ผม” พ่อกล่าวต่อ พ่อได้แสดงเจตจำนงอย่างชัดเจนแล้วในครั้งนั้น ลูกศิษย์ของพ่อมีเพียงลูก ๆ ทั้ง 8 คน และอีกผู้หนึ่ง ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้จับมือสอน แต่พ่อก็เอ็นดู ให้ความรู้จนสามารถไปสร้างงานได้อย่างที่ต้องการ คือ อาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต พ่อมีลูกศิษย์ เพียงแค่นี้ ไม่มีใครอีก หน่อยขอย้ำข้อความที่เป็นจริงนี้.. ข้อมูลในเรื่องนี้ จะไม่มีการบิดเบือน อีกต่อไปและจะต้องจบลงที่รุ่นหน่อย ส่วนใครจะได้แรงบันดาลใจ และนับถือว่าพ่อเป็นครูนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งหน่อยก็ขอแสดงความขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ ตัวหน่อยเองไม่มีลูกและก็ไม่รับลูกศิษย์เช่นกัน และหน่อยมักกล่าวอยู่เสมอว่าขอให้งานที่หน่อยเผยแพร่ เป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ทำงานศิลปะ หน่อยเหลือเวลาไม่มากแล้ว และเมื่อหน่อยไม่อยู่แล้วทุกอย่างจะจบสิ้นลง.. ดังนั้นหน่อยจึงทำงานทั้งวันทั้งคืน เพื่อสร้างผลงานทิ้งไว้ให้มากที่สุด แต่ข้อมูลอันเป็นจริงนี้จะอยู่ตลอดไป และไม่มีใครมาบิดเบือนได้… #หัวโขน #โขนContinue reading[เล่าเรื่องพ่อ] : ลูกศิษย์ของครูชิต แก้วดวงใหญ่ มีกี่คน